Archive for the ‘Przemoc’ Category
Siła autorytetu
Posted on: 2011-08-03
- In: Filmy | Poza terapią | Przemoc
- Dodaj komentarz
Na początku lat 60tych ubiegłego wieku psycholog społeczny Stanley Milgram przeprowadził eksperyment, którego wyniki okazały się wręcz wstrząsające. Okazało się bowiem, że większość osób całkowicie poddaje się władzy autorytetu. Przestają logicznie myśleć, robią co im się powie, choćby to było zupełnie absurdalne. Wystarczy, że polecenia wydaje osoba z autorytetem.
Na czym polegał ten eksperyment? Mówiąc w skrócie – była to swego rodzaju klasówka, zwykły test pamięciowy, tyle, że za błędną odpowiedz groziło śmiertelne porażenie prądem. 65% osób uczestniczących w eksperymencie, tylko i wyłącznie za złą odpowiedź w teście, zamordowało swojego ucznia. Na szczęście tylko hipotetycznie, bo nie wiedzieli, że „ich” uczeń jest częścią eksperymentu i tak naprawdę jest zupełnie bezpieczny. Paradoks podkreśla fakt, że gdyby nie losowanie sami mogliby znaleźć się na jego miejscu. Wstrząsające jest również to, że aż 80% osób zaaplikowało swojemu uczniowi bardzo silne wstrząsy, mimo tego, że skarżył się na kłopoty z sercem i błagał, żeby go wypuszczono.
Więcej o eksperymencie i jego wariantach można przeczytać choćby na wikipedii: Eksperyment Milgrama.
Polecam również film nagrany podczas pierwszego eksperymentu:
Tutaj remake eksperymentu (film z polskimi napisami)
Warto to wiedzieć choćby dlatego, żeby mieć świadomość jak często jesteśmy w ten sposób „wpuszczani w maliny”. Wystarczy, że ktoś założy lekarski fartuch, mundur, legitymuje się dyplomem znanej uczelni, powołuje się na znany autorytet itp żebyśmy przestali logicznie myśleć.
Zobacz również:
Tożsamość a rola – kontrowersyjny eksperyment prof. Zimbardo
Dlaczego ofiary przemocy nie odchodzą?
Mit rodzica doskonałego
Pomiędzy bodźcem a reakcją
Mity o przemocy
Posted on: 2010-01-29
Nie ujawnia się tajemnic rodzinnych.
Prawda czy nieprawda?
NIEPRAWDA
Przemoc nie skończy się sama.
Pierwszym krokiem do jej przerwania jest przełamanie izolacji i milczenia
****************************************
Nikt nie powinien wtrącać się w prywatne sprawy rodziny.
Prawda czy nieprawda?
NIEPRAWDA
Przemoc w rodzinie jest przestępstwem.
Każdy ma prawo zapobiec przestępstwu.
****************************************
Przemoc jest wtedy gdy są widoczne ślady pobicia.
Prawda czy nieprawda?
NIEPRAWDA
Nie trzeba mieć siniaków i złamanych kości, aby być ofiarą przemocy domowej.
Poniżanie i obelgi bolą tak samo jak bicie.
****************************************
Alkoholizm jest przyczyną przemocy.
Prawda czy nieprawda?
NIEPRAWDA
Uzależnienie od alkoholu nie zwalnia od odpowiedzialności za czyny.
Należy karać sprawcę przemocy i leczyć jego chorobę.
****************************************
Jeśli ktoś jest bity, to znaczy, że na to zasługuje.
Prawda czy nieprawda?
NIEPRAWDA
Nikt nie ma prawa bić i poniżać kogokolwiek bez względu na to co zrobił
****************************************
Nie można zmienić swego przeznaczenia.
Prawda czy nieprawda?
NIEPRAWDA
Nawet po wielu latach osoba doznająca przemocy może przerwać przemoc.
Nigdy nie jest za późno, aby powiedzieć NIE!
****************************************
Przemoc w rodzinie to problem marginesu społecznego.
Prawda czy nieprawda?
NIEPRAWDA
Przemoc domowa zdarza się we wszystkich grupach społecznych niezależnie od poziomu wykształcenia i sytuacji ekonomicznej.
Źródło: http://www.niebieskalinia.pl/index.php?assign=mity
Zobacz również:
Dlaczego ofiary przemocy nie odchodzą?
Przemoc – audycje radiowe
Czy to już przemoc ?
Maltretowanie psychiczne
Napad na bank
.
Dlaczego ofiary przemocy nie odchodzą?
Posted on: 2009-12-18
- In: Przemoc
- 3 Komentarze
To kolejny artykuł Pawła Droździaka, który tu publikuję (więcej artykułów znajdziecie na stronie http://skuteczna-psychoterapia.pl/). Ten tekst pozwolił mi zrozumieć samą siebie. Mechanizmy, które trzymały mnie w niefajnym związku. Zrozumieć znaczy w tym wypadku również wybaczyć sobie. Polecam :)
Dlaczego ofiary przemocy nie odchodzą
Pozostawanie w związku, w którym jest się ofiarą przemocy, to zjawisko trudne do zrozumienia dla kogoś, kto nie doświadczył takiej sytuacji samodzielnie ani nie zajmuje się problematyką przemocy zawodowo.
Istnieje kilka głównych, bardzo silnie wiążących mechanizmów psychologicznych, które powodują, że ofiary takich relacji nie opuszczają kogoś, kto je krzywdzi. Szczegółowe omówienie ich wszystkich musiałoby zająć mnóstwo czasu. W tym tekście skupimy się tylko na jednym z wielu – mechanizmie zaniżania samooceny. Czytaj resztę wpisu »
Przemoc – audycje radiowe
Posted on: 2009-12-17
Audycje radiowe „Zostaw wiadomość” radia Euro traktujące o przemocy:
Przemoc – czyj to problem?
Kiedy doświadczamy przemocy, dużo się w naszym życiu zmienia. A kiedy doświadczamy przemocy w rodzinie, ma to dodatkowy wymiar. Co jest najtrudniejsze do zmienienia w rodzinie, w której dochodzi do przemocy? Jakiej pomocy potrzebuje ofiara, a jakiej człowiek stosujący przemoc? Jak zmienia się życie po akcie przemocy i w jaki sposób może pomóc psychoterapeuta, zapytam Pawła Droździaka – z Poradni Psychoterapii Przeciwdziałania Przemocy.
więcej audycji znajdziecie na http://www.megatotal.pl/linki/info.php?p=1&id=468
Czy to już przemoc ?
Posted on: 2009-12-17
Ten artykuł znalazłam na stronie psychoterapeuty Pawła Droździaka http://skuteczna-psychoterapia.pl/a_czy-to-juz-przemoc.php. Otworzył mi oczy na przemocowe aspekty moich relacji.
Wychowując się w alkoholowym domu nie uczymy się dobrych wzorców – tę lekcję musimy odrobić sami. Artykuł jest małym kroczkiem do przodu – polecam :) Czytaj resztę wpisu »
Maltretowanie psychiczne
Posted on: 2009-12-17
Organizacja Amnesty International określa przemoc psychiczną za pomocą form jej stosowania:
– izolacja,
– ograniczanie snu lub pożywienia,
– narzucanie własnych sądów,
– degradacja werbalna (wyzywanie, poniżanie, upokarzanie),
– hipnoza,
– narkotyzowanie,
– groźba zabójstwa.
A. Piekarska (1991) do bardziej „wyrazistych” form przemocy psychicznej w stosunku do dziecka zalicza:
– groźby,
– ostrzeżenia,
– krzyczenie na dziecko,
– ośmieszanie,
– wrzeszczenie,
– przekleństwa,
– wyszydzanie,
– wyzywanie,
– groźby wyrzucenia z mieszkania lub wysłania do poprawczaka.
Browne, Davies i Stratton (1998) dzielą przemoc psychiczną na:
a) aktywną:
– poniżanie,
– nadużycie emocjonalne,
– pozbawienie środków materialnych,
b) pasywną:
– nieokazywanie uczuć,
– lekceważenie potrzeb emocjonalnych i materialnych.
Browne i Herbert (1999) określają przemoc psychiczną jako następujące zachowania:
– zadawanie cierpień psychicznych poprzez kontrolowanie i ograniczanie kontaktów ofiary z przyjaciółmi, szkołą i miejscem pracy;
– przymusowa izolacja i uwiązanie,
– zmuszanie do oglądania obrazów i aktów przemocy;
– zastraszanie, grożenie wyrządzeniem krzywdy fizycznej zarówno bliskiej osobie, jak i innym;
– stosowanie pogróżek, szantażu, gróźb popełnienia samobójstwa, ciągłe niepokojenie,
znęcanie się nad zwierzętami i niszczenie prywatnej własności.
Zachowania, które ze względu na swoje konsekwencje są maltretowaniem psychicznym, bardzo często są społecznie akceptowane, wkomponowywane w niewłaściwie pojętą rolę rodzica, opiekuna dziecka. Są także trudne do zdefiniowania, czasami bardzo subtelne i nieczytelne dla osób z zewnątrz. Opiekunowie dziecka często nie uznają ich za nadużycie i nie uświadamiają sobie cierpienia dziecka.
Wiele definicji określa przemoc psychiczną jako zdarzenia powtarzające się. To istotna uwaga, gdyż dzieciom zdarzają się także przypadkowe „zranienia psychiczne” ze strony opiekunów, które mogą być nieintencjonalne i rozumiane jako działania ochronne względem dziecka.
Tekst pochodzi z artykułu Katarzyny Fenik „Diagnoza maltretowania psychicznego dziecka”
Alice Miller „Gdy runą mury milczenia”
Posted on: 2009-12-11
Książka Alice Miller „Gdy runą mury milczenia” zrobiła na mnie kolosalne wrażenie.
Wydaje mi sie, że warto tę książkę przeczytać – polecam!
Tezą książki jest m.in. to, że bicie dzieci, traktowanie ich bezlitośnie w imię „dobrego wychowania”, „wyższych celów”, tradycji itd jest powodem zaburzeń psychicznych – nieświadomej złości ukrytej pod szacunkiem dla rodziców, która zazwyczaj prowadzi do zemsty
Jestem źle traktowana jako dziecko np. ktoś mnie bije, ale całą złość w sobie tłumię, bo przecież rodzice biją mnie dla mojego dobra – tak przynajmniej słyszę. A ta stłumiona złość, mimo tego, że nie zdaję sobie z tego sprawy, ciągle we mnie siedzi i tylko czeka na okazję, żeby się pokazać.
Czytając tę książkę odkryłam w sobie (mimo iż uchodzę za osobę ciepłą i miłą) sporą dozę wcześniej nieuświadomionej złości – złości, którą tak naprawdę mam ochotę gdzieś wyładować – kto wie, być może zrobiłabym to na własnych dzieciach? W końcu najłatwiej na kimś bezbronnym w dodatku działając pod szyldem wzniosłego hasła pt. „to dla Twojego dobra”
Właśnie odkrycie w sobie tej złości, tych mechanizmów sprawiło, że książka zrobiła na mnie kolosalne wrażenie. Czytaj resztę wpisu »
Ryby mają głos! 
Najnowsze komentarze