Ryby mają głos!

Określenie „Dorosłe Dzieci Alkoholików” powstało w ramach ruchu AA, który jest ruchem zwykłych ludzi, nie związanych z profesjonalnym lecznictwem psychologicznym.

Łatka pt. „jestem DDA” będzie pasowała do mnie zawsze. Nic nie zmieni faktu, że jestem dzieckiem alkoholika, „klątwa” będzie „ciążyć” na mnie już zawsze. „Jestem DDA” kojarzy się z „jestem jakaś wybrakowana”, „powinnam się zmienić”, „powinnam iść na terapię, żeby dorównać chociaż do reszty społeczeństwa” itd. Ilu z Was tak to czuje? Dla ilu z Was słowa „jestem DDA” brzmią jak wyrok?

No więc ja się pytam: A niby dlaczego mam być dożywotnio obarczona jakąś łatką? WYNOCHA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Trudne dzieciństwo predysponuje do różnego rodzaju zaburzeń i chorób psychicznych. Nie neguję tego. Ale co innego stwierdzić „mam nerwicę”, mam „syndrom zespołu pourazowego”, „choruję na zaburzenia odżywiania” itp a co innego określać swoją tożsamość jakimś obciążającym skrótem.

„Mam nerwicę, ale sama jestem w porządku.”

„Mam syndrom zespołu pourazowego, ale mogę sobie ufać. ”

„Podejmę leczenie i pozbędę się tego cholerstwa. ”

„Generalnie wszystko ze mną ok, ale mam tendencję do czegoś tam. Zmienię TO!”

„Mam przed sobą kubek z herbatą. Wypiję ją, a później, jeśli będę miała taką ochotę mogę wyrzucić kubek do kosza, rozbić go na kawałki albo w inny sposób się go pozbyć”

Odpowiedź na słynne pytanie „mieć czy być?” w kwestii zaburzeń brzmi „MIEĆ i się tego pozbyć!”

WYNOCHA!!!!!

Jestem w porządku, mogę sobie całkowicie ufać!